Simone

το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της ταινίας είναι η προϊστορία του σκηνοθέτη της, του Αντριου Νίκολ. Ένας ευφυής άνθρωπος με όραμα, που διέπρεψε εν μέσω της χολιγουντιανής αβύσσου «κλέβοντας» και «ξεγελώντας» παραγωγούς και σεναριογράφους. Εκμεταλλεύτηκε την εξασφαλισμένη χρηματοδότηση των στούντιο για ταινίες που αφορούν εύκολα και αποδεκτά σενάρια για να τις δείξει από την δικιά του κοφτερή οπτική γωνία με τρόπο αψύ και καλλιτεχνικά αψεγάδιαστο. Αγαπημένη πτυχή των ταινιών του η ανθρώπινη ηθική.

Το ίδιο προσπαθεί να εφαρμόσει και στο Simone. Εδώ ένας άγνωστος σκηνοθέτης, απηυδισμένος από την ματαιοδοξία και την αλαζονεία τον «μεγάλων» ονομάτων του χολιγουντ εξελίσσει το κατασκεύασμα ένας ημι-παρανοϊκού και ετοιμοθάνατου «κομπιουτεράκια» φτιάχνοντας μια ψηφιακή ηθοποιό όπως αυτός την φανταζόταν και πείθει όλο το κόσμο ότι οι μαγευτικές ερμηνείες της προέρχονται από ένα πραγματικό άνθρωπο.

Η θεματολογία της ταινίας δεν είναι φυσικά το τεχνολογικό κατόρθωμα ούτε οι ψηφιακές ερμηνείες ούτε καν η αλαζονεία τον πραγματικών ηθοποιών. Είναι η ζωή που παίρνει το ψηφιακό κατασκεύασμα του σκηνοθέτη η οποία θα ξεφεύγει από τα χέρια του και παύει να είναι κατασκεύασμα του, που ταυτόχρονα είναι ψεύτικη και ετερόφωτη καθώς ορίζετε από την επιθυμία μας να πιστέψουμε σε κάτι συγκλονιστικό. Και που τελικά κρίνετε βάση μιας ηθικής που είναι κράμα συναισθηματικής ανθρωπιάς και λογικής επιβολής φέρνοντας τον πρωταγωνιστή και τον θεατή σε μια αδιέξοδη εσωτερική σύγκρουση. Ο Νίκολ προβάλει το alter ego του, τις αγωνίες και του φόβους του στον αλ πατσινο με τον ίδιο τρόπο που ο χαρακτήρας του προβάλει το υπερεγώ του στο ψηφιακό δημιούργημα του αγγίζοντας τα όρια της σχιζοφρένιας

Όλα αυτά θα στοιχειοθετούσαν μια αξιοπρεπέστατη ταινία, με πρωτοτυπίες και προβληματισμούς. Δυστυχώς οι αγνές προθέσεις του υπερκαλύπτονται από την υιοθέτηση παιδαριωδών σεναριακών λύσεων - η κόρη που ασχολείται με υπολογιστές - χαρακτήρων κενών και επιπέδων που μόνο τους μέλημα είναι να προωθήσουν το ελλιπές σενάριο κάτι που μάλιστα δεν κάνουν καλά - η πρώην γυναίκα του πρωταγωνιστή -. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, ρίχνει όλο το ερμηνευτικό βάρος στον Αλ Πατσινο που νιώθει «αμήχανος» στο ρόλο του, και παρότι προσπαθεί να δώσει μια ολοκληρωμένη ερμηνεία δεν καταφέρνει τίποτα αφού η σκηνοθεσία είναι υπέρ απλουστευτική κρατώντας το πλάνο και την φωτογραφία αυστηρά μέσα στα πλαίσια του αμερικάνικα αποδεκτού, χωρίς καμία πρωτοτυπία «σακατεύοντας» αισθητικά την ταινία.

Πραγματικά κρίμα, γιατί υπήρχαν προοπτικές για κάτι μεγάλο, ελπίζουμε ο Νίκολ να έμαθε το μάθημα του και την επόμενη φορά να μην φοβηθεί να (ξανά)ανοίξει την πόρτα του υπερβατικού και τολμηρά να αποκαλύψει το ταλέντο που όλοι μας ελπίζουμε ότι έχει.