O exorkismos tis Emily Rose

Tα βασικά: 20χρονη νεαρή, βαθιά θρησκευόμενη, αρχίζει να εμφανίζει συμπτώματα τα οποία πιστεύει ότι οφείλονται στο ότι είναι δαιμονισμένη. Οι γονείς της φωνάζουν παπά για να τελέσει εξορκισμό. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν και πολύ καλά και η κοπέλα πεθαίνει. Ο παπάς κατηγορείται για ανθρωποκτονία εξ'αμελείας. Η ταινία αφηγείται την δίκη και τα γεγονότα που οδήγησαν στον θάνατο της Εμιλυ Ρόουζ.

Όταν ακούς τέτοιο στόρυ, και όταν μάλιστα συνοδεύεται και από το κλασικό, based on a true story, δύο πράγματα ισχύουν : είτε πρόκειται για άλλη μια εκμετάλλευση ενός αληθινού γεγονότος μεγενθυμένου κατά 250% και εμπλουτισμένου με πολλές σάλτσες είτε για μια ταινία που με αφορμή ένα αληθινό γεγονός καταφέρνει να δημιουργήσει μια πολύ καλή εμπειρία για τον θεατή. Εδω, ευτυχώς, έχουμε το δεύτερο.
Αν και η ταινία πλασαρίστηκε ως θρίλερ και στην διαφήμιση είδα και αυτό το "η πιο τρομακτική ταινία μετά τον εξορκιστή" η ταινία δεν διέπεται από τις αρχές των θριλερ, τουλάχιστον έτσι όπως τα έχουμε συνηθίσει : εδώ δεν έχει πετάγματα κάθε λίγο και λιγάκι, τυποποιημένες ατάκες που προμηνύουν κακά μαντάτα για τους πρωταγωνιστές (και για εμάς) και φτηνή μουσική που κορυφώνεται με ένα δυνατό "μπου!".

Η ταινία από το πρώτο λεπτό δημιουργεί μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, πολύ ταιριαστή με το θέμα της και διατηρείται μέχρι το τέλος. Δεν έχεις την αγωνία για το αν θα πεθάνει ο πρωταγωνιστής στο τέλος, γιατί ξεκινάς έχοντας το ως δεδομένο, κάτι που σε κάνει να σκέφτεσαι τα πως και τα γιατί. Καθώς βλέπεις τα γεγονότα να ξεδιπλώνονται μπροστά σου, αρχίζεις να σχηματίζεις γνώμη η οποία στα αμέσως επόμενα λεπτά διαψεύδεται πανηγυρικά, αφού τα στοιχεία που δίνονται, τόσο τα επιστημονικά όσο και τα θρησκευτικά είναι αρκούντως πειστικά. Αν φυσικά έχεις ακούσει για την πραγματική ιστορία ξέρεις περίπου τι θα γίνει, αλλά δεν είναι αυτό που σε απασχολεί : προσπαθείς να κάνεις τον εαυτό σου να καταλάβει τι έχει γίνει και να βγάλεις ένα πόρισμα βασισμένος εν μέρει σε αυτά που βλέπεις και εν μέρει σε αυτά που πιστεύεις.

Αυτά ως προς το "θεωρητικό" μέρος. Στο "πρακτικό" τώρα η ταινία τα πηγαίνει ακόμα καλύτερα. Εκεί που είσαι βυθισμένος στις αγορεύσεις των δικηγόρων και στα δικά σου τι και πως, έρχεται το scary part για να σου δειξει τι ειναι αυτό που ακούς τόση ώρα. Οι σκηνές τρόμου είναι δοσμένες πολύ πειστικά, με ρεαλιστικό τρόπο, όπως θα μπορούσαν να είχαν γίνει, χωρίς φανφάρες και πολλά πολλά. Το στοιχείο που μου άρεσε ήταν η απουσία μουσικής υπόκρουσης σε 1-2 τέτοιες σκηνές, κάτι που προσδίσει περισσότερη αληθοφάνεια και φυσικά περισσότερο τρόμο. Αλλά και αυτές που συνοδεύονται κάνουν την δουλειά τους αφού η μουσική και τα ηχητικά εφέ δένουν πολύ καλά με τις σκηνές και τις απογειώνουν.

Οι ερμηνείες στο σύνολό τους είναι πολύ καλές. Δεν ξέρω αν αποκορύφωμα ήταν η Laura Linney, αλλά προσωπικά η Jennifer Carpenter με άγγιξε περισσότερο. Το παίξιμό της είναι τρομερά ρεαλιστικό, ειδικά στην αρχή των γενονότων. Δεν έχει τίποτα στημένο ή αφύσικο ή κάτι που να σε κάνει να πεις, α, τώρα το έχασε λίγο. Είναι 100% μέσα στο ρόλο. Το βλέμμα της καθρεπτίζει τον φόβο που νιώθει και γενικά χρησιμοποιεί τό πρόσωπο και το σώμα της με τέτοιο τρόπο που απορείς πως το έκανε χωρίς να είναι δαιμονισμένη!

Στα αρνητικά τώρα : μου φάνηκε πολύ απλοϊκός ο τρόπος με τον οποίο ο πάτερ προειδοποιεί την δικηγόρο του για τους κινδύνους που διατρέχει. Το έδωσε πολύ ωμά και πολύ ψυχρά, βασικά στο δίνει έτοιμο, χωρίς να σαφήσει να ψάχνεσαι. Από την άλλη πάλι, σε τέτοιες περιπτώσεις ίσως και αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να το "πεις" στον άλλο. Με ενόχλησαν λίγο οι πολλές συνεχόμενες κραυγές της Εμιλυ κάπου προς το τέλος, που έδιναν την εντύπωση ότι μπήκαν μόνο και μόνο για την φασαρία και λιγότερο για κάποιο σκοπό. Φυσικά αυτό διαρκεί σχετικά λίγο και το ξεχνάς στα επόμενα λεπτά, απλά ήταν κάτι που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή. Αυτό που μου την έσπασε περισσότερο όμως είναι οτι στο τέλος δίνει κάποια στοιχεία για την υπόθεση και δεν αναφέρεται πουθενά το πραγματικό όνομα της κοπέλας ή το τι πραγματικά έγινε.

Πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία, από πλευράς κινηματογράφησης. Πολύ καλά δοσμένη, δεν έχει τίποτα φτηνιάρικο πάνω της, κρατιέται πολύ καλά και ως δικαστικό αλλά και ως θρίλερ και μάλιστα, είναι η πρώτη ταινία που σε αίθουσα με 80-90 άτομα δεν ακουγόταν κιχ! Περιέχει μερικές από τις πιο τρομακτικές σκηνές που εγώ προσωπικά έχω δει σε τέτοια ταινία, σε μερικές από αυτές ανατρίχιασα ολόκληρος, και είναι πολύ πιθανό ότι θα την σκέφτεσαι και θα τη συζητάς για κάμποσο καιρό μετά.