Alien Vs Predator

Έχοντας δει όλες τις ταινίες εκατέρωθεν... και μή έχοντας παίξει κανένα παιγνίδι:
Το έργο είναι μία μίξη "Alien", "Predator" (εξυπακούεται) και "Stargate". Ναι, "stargate". Καλά διαβάζετε!
Κατ'αρχήν, η ταινία μου φάνηκε πολύ μικρή. Πάρα πολύ μικρή. Απελπιστικά μικρή! Η εισαγωγή στην ταινία είναι ελάχιστη, στη μορφή του "Godzilla" και του "Sphere", δηλαδή τα απολύτως βασικά ωστέ να "ρολάρει" το σενάριο.
Ύστερα, οι χαρακτήρες είναι από ρηχοί έως διακοσμητικοί. Από την αρχή καταλαβαίνει κανείς ποιός θα επιβιώσει και ποιός όχι (δηλαδή όλοι οι άλλοι). Το βάθος και η ανάπτυξη των χαρακτήρων, πλην της πρωταγωνίστριας, ανύπαρκτος, και ακόμη και ο χαρακτήρας της πρωταγωνίστριας αναπτύσσεται επιφανειακά.
Εξυπακούεται πως το σενάριο εξελίσσεται εντελώς προβλέψιμα. Υπάρχουν κλασσικότατες σκηνές κορύφωσης, όπως το μπλοκάρισμα του winch (πως άρα γε κλίνεται η λέξη "βίντσι"; ) ή η κάθοδος στο τούνελ, με εξ'ίσου προβλέψιμα θύματα!
Το περιβάλλον είναι συνεχώς κλειστοφοβικό, και θυμίζει "Alien 3". Ο Lance Henrikssen επιστρέφει (από τo Aliens) ως αρχηγός της αποστολής, και είναι ο μόνος του οποίου η παρουσία διασώζεται.
Το σενάριο είναι, όπως θα περίμενε κανείς, παντελώς ατεκμηρίωτο. Αναμιγνύονται Αιγύπτιοι, Μάγιας και Αζτέκοι, με φόντο την προπαγετωνική Ανταρκτική. Οι predators ουσιαστικά ανακηρύσσονται ως διδάσκαλοι του ανθρώπινου είδους ενώ τα xenomorphs ως το απόλυτο θήραμα! Και βέβαια, αφ'ενός ένας τεχνολογικά υπερ-προηγμένος πολιτισμός παρουσιάζεται να έχει ανάγκη την επιβεβαίωση του ισχυροτέρου μέσω του κυνηγιού του απόλυτου θηράματος, αφ'ετέρου ο ίδιος πολιτισμός δε διστάζει να καταστρέψει ολοσχερώς τον υπανάπτυκτο πολιτισμό που ο ίδιος δημιούργησε, είτε μέσω των xenomorphs, είτε μέσω υπερ-όπλων μαζικής καταστροφής.
Σκηνές όπως η πλήρης αυτοματοποίηση και η περιοδική αναδιάταξη του εσωτερικού της πυραμίδας (!) προκαλούν μάλλον γέλιο παρά δέος. Η απόπειρα απόδοσης ανθρωπιστικών αισθημάτων στους predators είναι κι αυτή ατυχής, όπως εκφράζεται στη σκηνή που ο predator, έχοντας "σφάξει" μια δεκάδα ανθρώπων, "χαρίζει" (προσωρινά) τη ζωή του Lans Henrikssen! Οι μόνες σκηνές που, ίσως, μπορεί να διασωθούν, είναι αυτές της αλυσσοδεμένης (και αρχικά κατεψυγμένης) "βασίλισσας" των xenomorphs.
Καταλαβαίνετε πως το σενάριο, με όρους σοβαρής επιστημονικής φαντασίας, δεν αντέχει σε κριτική.
Αναμενόμενα, το τέλος αφήνει περιθώριο για επόμενη ταινία, ευτυχώς χωρίς να καθιστά αναγκαία την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους.
Θα έλεγα πως απευθύνεται κυρίως σε εφηβικές ηλικίες, που θα δουν το έργο χωρίς να αναμένουν ιδιέταιρα πράγματα στο σενάριο, εκτός από μερικές σκηνές δράσης, οι οποίες χάνονται στο σκοτεινό και κλειστοφοβικό περιβάλλον στο οποίο τοποθετούνται, καθ'ως και στη μικρή διάρκεια της ταινίας.
Τίποτα το ιδιέταιρο, θα έλεγα, μάλλον θα ακολουθήσει τα χνάρια των υπολοίπων ταινιών προερχόμενων από videogame, και θα ξεχαστεί γρήγορα.